บางครั้งความเป็นจริงที่เรารับรู้สก็อาจจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราเข้าใจสในเมื่อความจริงมีหลากหลายมุมมองสในฐานะช่างภาพที่เป็นผู้ส่งสารสการนำเสนอภาพตามทัศนคติของตนเองสให้มีเนื้อหาแตกต่างไปบ้างจากที่เคยรับรู้มาสก็น่าจะเป็นหนึ่งในวิธีการนำเสนอที่น่าสนใจมิใช่หรือ

ผมได้มีโอกาสสัมผัสความเป็นอยู่ของชาวนามาสักระยะหนึ่ง โดยมีภารกิจเข้าไปทำงานที่เกี่ยวกับข้าวปลอดสารพิษ ผมอยากจะบอกกล่าวกับทุกท่านว่า การจะเป็นกระดูกสันหลังของชาติอย่างชาวนานั้น ต้องทำงานอย่างหนัก ทุ่มเททั้งหยาดเหงื่อแรงกาย ในการต่อสู้กับฟ้าดิน ทั้งแดดอันร้อนแรง แผดเผา ฝนที่ตกอย่างหนัก อีกทั้งระบบเศรษฐกิจที่ไม่เอื้อให้กับกลุ่มคนเหล่านี้เท่าที่ควร แต่ผมไม่ต้องการที่จะสื่อสารในสิ่งที่ทุกคนรับรู้อยู่แล้ว ผมจึงอยากสร้างภาพแห่งความสุข ให้กับเหล่าผู้มีพระคุณทั้งหลายที่ปลูกข้าวให้เรารับประทาน 

จะมีสิ่งไหนเล่า ที่จะสื่อถึงความสุขได้มากกว่ารอยยิ้ม รอยยิ้มที่เป็นดั่งสัญลักษณ์ของประเทศไทย สยามเมืองยิ้ม ในการทำงานชิ้นนี้ ไม่ได้มีอะไรมากมายไปกว่า การลงแปลงนาร่วมกันกับชาวนา ตัวเปื้อนดินด้วยกัน ลองฝึกปลูกข้าว และเกี่ยวข้าวด้วยกัน พอผมเริ่มคุ้นเคยกับชาวนา ความเกร็งและเคอะเขินก็ค่อย ๆ ลดลงไป รอยยิ้มอันเป็นธรรมชาติของพวกเขาก็เริ่มปรากฏขึ้นมา และมองผมราวกับเป็นเหมือนลูกหลาน ผมใช้เลนส์ช่วง 50 มม. อยู่ห่างจากตัวแบบประมาณ 2-3 เมตร ซึ่งอยู่ในระยะที่สามารถสนทนาได้ และเป็นช่วงที่ดีสำหรับ Portrait Photography ผมวัดค่าแสงที่ตัวชาวนาให้ Under 1/2-1 Stop เพื่อเก็บโทนของท้องฟ้าและใช้แฟลชติดหัวกล้อง เปิดโหมดอัตโนมัติ ชดเชยลดแสงให้ Under 1 Stop เพื่อเน้นเงาให้กับตัวแบบ และให้ค่าแสงตัวบนตัวบุคคลไม่โดดจนเกินไป เราจะได้โทนรายละเอียดทั่วทั้งภาพ แล้วจึงมาปรับค่าแสงให้สว่างขึ้นอีกทีในโปรแกรม Photoshop ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับสภาพแสง ณ เวลานั้น ๆ ท่านผู้อ่านควรจะลองปรับเทสจนได้ค่าแสงที่เหมาะสมที่สุด และแล้วผมก็สามารถสร้างภาพถ่ายที่สื่อถึงรอยยิ้มแห่งความสุขของชาวนา ภาพที่แตกต่างไปจากภาพส่วนใหญ่ที่ผมเคยเห็นมา คือ ภาพชาวนาผิวคล้ำ หยาดเหงื่อกำลังไหลริน ทำงานในแปลงนาท่ามกลางอากาศที่ร้อนแรง 

ผมได้ส่งมอบภาพถ่ายนี้กลับไปให้พวกเขา ผมยังแปลกใจที่หลายท่านดูดีใจมาก ๆ บางท่านบอกว่าไม่เคยถ่ายภาพมาก่อน และดูมีความสุขในการมองภาพของผม ผมอมยิ้มถึงความภูมิใจเล็ก ๆ ในการถ่ายภาพ ชาวนาได้มอบความสุขกลับมาให้ผมแล้ว