EDITOR’S PAGE
“ยามอุษาฟ้ากระจ่าง ทั่วนภางค์สว่างแล้ว ตื่นนินทราเสียเถิด น้องแก้ว สว่างแล้วนะ แก้วตา...”
บทเพลงของครูเอื้อ สุนทรสนาน ที่ถูกขันขานจากเสียงของผู้ชายที่แสนอบอุ่นและดีที่สุดในชีวิตของผม ด้วยคลื่นความถี่ของหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความรัก เพื่อปลุกแม่ ผม และน้องสาวให้ลุกจากที่นอน ภาพแห่งความทรงจำยังคงเด่นชัดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน
ผม ซึ่งเป็นเด็กชายวัยเพียงไม่กี่ขวบในวันนั้นยังคงจำวันที่ผมกับแม่และน้องสาวไปขึ้นรถไฟตู้นอนที่สถานีสามเสน เพื่อไปพบพ่อของพวกเราที่ไปรับราชการอยู่เขื่อนน้ำอูน อ.พังโคน จ.สกลนคร กรมชลประทานเมื่อปี 2510 ในช่วงนั้นนอกจากพวกเราจะดีใจที่กำลังจะได้พบพ่อแล้ว เราสองพี่น้องยังได้กินข้าวผัดรถไฟแสนอร่อยอีกด้วย เสียงล้อของรถไฟกระทบกับรางครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ผมหลับไปเพื่อพร้อมจะตื่นพบกับเช้าวันใหม่ที่รอคอยมาเป็นเวลานาน เมื่อแสงแดดของอรุณรุ่ง สาดส่องกระทบลอดผ่านช่องหน้าต่าง พวกเรารีบลุกจากที่นอน ก่อนที่รถไฟจะเทียบชานชาลาที่ จ.อุดรธานี เมื่อเสียงเบรกของม้าเหล็กดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าอีกไม่กี่นาที พ่อและพวกเราจะได้พบกัน เสียงของเบรกค่อย ๆ สิ้นเสียงลง และหยุดนิ่งที่ชานชาลา จ.อุดรธานี ผมแม่และน้องต่างมองไปที่หน้าต่างเพื่อหาพ่อ เมื่อสายตาของผมและพ่อพบกัน ความรู้สึกเวลานั้นบรรยายไม่ถูก รู้แต่เพียงว่าพ่อกำลังสอนผมให้รู้จักว่าความรักอันบริสุทธิ์มันเป็นอย่างไร
ผมจำได้ว่ามีคนเคยถามผมว่าอะไรคือความสุขของคุณ แต่จำไม่ได้ว่าตอบอะไรไปบ้าง เพราะแต่ละช่วงเวลาผมอาจจะมีความสุขที่แตกต่างกัน แต่วันนี้เวลานี้ ถ้ามีใครถามผมในคำถามเดิมอีก ผมจะตอบว่า ความสุขของผมคือได้เกิดมาเป็นลูกของผู้ชายที่แสนอบอุ่นและดีที่สุดชื่อว่า “สุกิจจ์ ศิวารัตน์” เพราะพ่อ สั่งให้เราต้องดำรงตนด้วยความซื่อสัตย์ สุจริต สอนให้รู้จักคำว่ารักที่แท้จริง อบรมให้รู้คุณคนพร้อมกับหาโอกาสตอบแทนคุณแผ่นดิน และต้องเทิดทูนสถาบันพระมหากษัตริย์
ถึงแม้วันนี้เวลานี้อาทิตย์จะอัสดงลับขอบฟ้าไปแล้วก็ตาม แต่พ่อก็จะยังคงเป็นอุษาฟ้ากระจ่างอยู่ในใจของผมตลอดกาลครับ ผมว่าวันนี้ใครที่ยังมีพ่อและแม่อยู่ อย่าละเลยท่านนะครับ เพราะว่าอาจจะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้เราได้ทำอะไรเพื่อท่านอีกแล้วก็ได้
ชโลทร ศิวารัตน์
บรรณาธิการบริหาร