เมื่อหลายปีก่อนจนถึงปัจจุบัน กระแสโลกาภิวัตน์เข้ามามีบทบาทและถูกพูดถึงอย่างต่อเนื่อง ประเทศไทยเองก็เป็นส่วนหนึ่งของสังคมโลกย่อมต้องปรับตัวอยู่หลายเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องเศรษฐกิจ สังคม การเมือง โดยเฉพาะวันนี้ ด้วยเทคโนโลยีของการสื่อสาร เพียงแค่มีสมาร์ทโฟนเพียงเครื่องเดียวเราก็สามารถทำธุรกรรมผ่านเจ้าเครื่องมือเล็ก ๆ นี้ กระแสต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาการเข้าถึงและการรับรู้อย่างไร้ขีดจำกัดก็เกิดขึ้นไปพร้อม ๆ กันอย่างเสรีและการปิดกั้นก็ดูเหมือนจะยากขึ้น

แต่เมื่อย้อนกลับมาดูละครหรือภาพยนตร์ที่ถูกฉายอยู่ในจอทีวีทุกวันนี้ ก็จะเห็นภาพของการถูกเซ็นเซอร์ของความรุนแรงหรือไม่เหมาะสมอยู่เป็นประจำ ถึงแม้ผมจะเห็นด้วยอยู่บ้างก็ตาม แต่บางครั้งก็ทำให้รู้สึกว่ามันทำให้การชมขาดอรรถรสไปไม่ใช่น้อย

บางครั้งก็รู้สึกว่าเรากำลังถูกมองว่าอ่อนด้อยทางสติปัญญาและวิจารณญาณใช่หรือไม่ เพราะก็มีการจำกัดเรทอายุของคนดูไว้อย่างชัดเจน และที่สำคัญวันนี้เด็กเล็ก ๆ แค่มีสมาร์ทโฟนก็รู้ครับว่าจะเข้าไปดูหนังโป๊อย่างไร หรือแม้แต่ภาพยนตร์เองเขาก็เข้าไปดูโดยไม่มีเซ็นเซอร์กันเกือบทั้งนั้นแล้ว ผมมองอย่างนี้นะครับ แทนที่จะปิดกั้นอย่างเดียว เราเองต้องมาพิจารณาว่าจะให้ความรู้ความเข้าใจทางความคิดอย่างถูกต้องอย่างไร ยกตัวอย่างเช่น แทนที่ผู้ปกครองจะสั่งห้ามไม่ให้เด็กเอาปืนมาเล่นเพียงอย่างเดียว แต่จะต้องสอนให้รู้ว่าการใช้อาวุธปืนที่ถูกต้องและไม่เกิดอันตรายจะต้องทำอย่างไรมากกว่า เพราะอย่างไรเราก็ไม่สามารถปิดกั้นหรือห้ามความอยากรู้อยากเห็นของเขาได้อยู่แล้ว

ผมว่าเรื่องอย่างนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของการจัดสรรให้งบประมาณกับการศึกษาเป็นจำนวนมากเท่านั้น แต่ต้องให้ผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดร่วมมือกันแก้ไขทั้งระบบ อย่างที่ผู้ใหญ่ในบ้านเราชอบพูดว่า บูรณาการนั่นแหละครับ เพราะไม่อย่างนั้นเราก็จะเห็นภาพเดิม ๆ ที่มีคนออกมาประกอบอาชญากรรมและบอกว่า เอาตัวอย่างมาจากภาพยนตร์หรือเกมส์อย่างไม่รู้จบใช่ไหมครับ

ชโลทร ศิวารัตน์
บรรณาธิการบริหาร