จริงอยู่ที่ว่าการอ่านงานเขียนของใครสักคน อาจทำให้เรามองเห็นภาพในตัวตนบางอย่างของนักเขียนไปโดยปริยาย ไม่มุมใดก็มุมหนึ่ง แต่สำหรับนักเขียนรางวัลซีไรต์คนนี้ ไม่ว่าจะอ่านผลงานของเขามามากแค่ไหน ก็ไม่เท่าได้มีโอกาสได้พูดคุย สัมผัสกับความเป็นตัวตน และได้พบว่าความลุ่มหลงของเขาไม่ได้มีเฉพาะแค่ในงานเขียน แน่นอนว่าคุณปรัชญา พิณทอง เพื่อนสมัยเรียนของเขา คือผู้ที่พาให้เราได้มาเจอกัน

รู้จักกับคุณปรัชญา พิณทองได้อย่างไร

เราเรียนรุ่นเดียวกันที่คณะจิตรกรรม ม.ศิลปากร ตอนนั้นก็สนิทกันกิน เที่ยว นอนบ้านเขาบ่อยๆ แต่ก็มีอารมณ์เขม่นกันบ้าง อย่างว่าช่วงวัยรุ่น ต่างคนก็คิดว่าตัวเองเป็นศิลปิน

การเรียนศิลปะมีส่วนช่วยให้การทำงานเขียนมีเอกลักษณ์หรือเปล่า

มีเอกลักษณ์หรือเปล่าไม่รู้ แต่มันช่วยเยอะมาก 
อย่างเวลาเขียนงานต้องใช้ความเข้าใจงานศิลปะ ก่อนจับตัวภาษาหรือคำเพื่อสร้างงานขึ้นมา วาดรูปแลนด์สเคปก็ต้องเข้าใจมิติของภาพที่เห็นตรงหน้า อ่านตัวแบบก่อนลงมือเพ้นท์ ทำงานเขียนก็ใช้วิธีเดียวกัน เริ่มเรื่องแล้วค่อยๆ 
ร่างทีละฉาก เหมือนป้ายสีไปทีละแปรง

ตั้งแต่ผลงานเล่มแรกจนถึงเล่มล่าสุด ‘สามานย์ สามัญ’ มีความเปลี่ยนแปลงหรือลึกซึ้งขึ้นอย่างไร

ถ้าเปลี่ยนก็หมายความว่า ผมเห็นปัจเจกบุคคล
คนหนึ่งถูกสร้างขึ้นมาด้วยเครือข่ายอะไรบ้าง ปัจเจกบุคคลไม่ได้เกิดขึ้นมาลอยๆ แต่มันถูกสร้างขึ้นจากสภาพแวดล้อมต่างๆ แล้วพอเน้นแบ็คกราวด์มากขึ้น ท่าทีของงานเลย
มีเรื่องของประวัติศาสตร์ เรื่องเล่า ตำนาน นิทานปรัมปรา เข้ามาด้วย 

ความสนใจของคุณในแต่ละช่วงเวลามีส่วนหรือเปล่า

ก็มีส่วน สนใจตัวเองน้อยลง สนใจสังคมมากขึ้น 

ชื่อผลงานของคุณที่ฟังสะดุดหู ส่วนใหญ่มีที่มาจากอะไร

ฟังดูลิเกๆ ใช่ไหม (หัวเราะ) ช่วงหลังชอบเล่นคำซ้ำ
อาจจะคิดเป็นคอนเส็ปต์มากขึ้น คำคล้ายกันที่มีสอง 
อย่าง สามานย์ สามัญ, บูรณาการ บูรณากาล, กรุงเทพฯ กรงเทพฯ

ในยุคนี้นักเขียนต้องหาบรรณาธิการคู่บุญยังจริงอยู่หรือเปล่า

ก็ควรจะมีคนที่คอยเป็นกัลยาณมิตร คอยให้ข้อคิดให้คำแนะนำที่ดี 

อะไรทำให้ตัดสินใจรับผิดชอบในฐานะบรรณาธิการนิตยสาร Writer

จังหวะคงพอดีด้วย ตอนที่พี่ต้อ (บินหลา สันกาลาคีรี),พี่หนึ่ง (วรพจน์ พันธุ์พงศ์) และพี่นรา เริ่มฟอร์มทีม Writer รุ่นที่ 3 ผมก็อยู่ในวงสนทนาด้วย เลยได้มาเขียนคอลัมน์ใน Writer ตั้งแต่นั้นมา พี่ต้อกับพี่หนึ่งคุยกันแล้วว่าถ้า Writer จะมีโอกาสอยู่ต่อไปเรื่อยๆ ก็ควรมีวาระของการปรับเปลี่ยนบรรณาธิการ เพื่อให้มีการสะท้อนมุมมองใหม่ๆ ของบรรณาธิการ ผ่านไปปีกว่า พี่ต้อกับพี่หนึ่งก็มาพูดอีกครั้ง เขาอยากจะหยุดสัก 2 ปีไปเขียนงานส่วนตัว แล้วจะส่งนิตยสารเล่มนี้ให้อุทิศ อุทิศน่าจะทำได้ สนใจจะทำไหม ประจวบเหมาะตรงที่เขียนนิยายไตรภาคเรื่อง ‘จุติ’ เสร็จ เลยได้รับช่วงต่อ

จากเป็นนักเขียนพอมารับบทบรรณาธิการชีวิตเปลี่ยนไปอย่างไร

ไม่เปลี่ยนหรอก ต้องขอบคุณทีมกองบรรณาธิการมากกว่า ที่ช่วยในสิ่งที่เราไม่รู้ หรืออะไรที่ทำไม่ได้ ก็มีทีมกองบก.คอยทำอยู่ 

อุทิศ เหมะมูล

เวลาพักผ่อนก็ไม่ได้น้อยลง

ไม่น้อยลง รู้สึกว่าเข้าใจถูกต้องแล้ว ว่าต้องหยุดงานหนึ่งเพื่อใส่ใจเต็มที่กับอีกงานหนึ่ง 

รสนิยมในการกินดื่มของคุณส่วนหนึ่งต้องยกให้คนที่บ้าน

ใช่ เพราะเขาชอบทำอาหาร เป็นคนชอบกินเหมือนกันรายการที่ดูส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับอาหาร 

เครื่องดื่มแก้วโปรดของคุณคือเบียร์ แต่ทำไมกลับเบื่อ ‘ลาเกอร์’ ล่ะ

คงดื่มบ่อยจนรู้สึกว่ารสชาติเดียวกันไปหมด แต่พอมาเจอ Ale ก็เป็นอีกแบบ มันสนุกในการดื่มมากขึ้น หรือ Pilsner ก็ให้กลิ่นของ Hop ที่โดดเด่น Wheat Beer กับ Smoke Beer ของเยอรมันก็น่าสนใจ หรือพวก Bock, Doppelbock, Eisbock ที่เข้มขึ้น ดื่มไปก็คิดไปว่ามีส่วนผสมของอะไร มันสนุกตรงนี้

มีตัวไหนที่จะต้องดื่มให้ได้บ้างไหม

Westvleteren เบอร์ 12 เคยลองแต่เบอร์ 8 ซื้อตอนไปญี่ปุ่นเมื่อมีนาคมที่ผ่านมา เป็นเบียร์ที่เต็มไปด้วยตำนาน มีต้นกำเนิดจากบาทหลวง ซึ่งผลิตขึ้นเพื่อหาเงินหล่อเลี้ยงสำนักสงฆ์ จึงผลิตไม่มาก แต่ความต้องการทั่วโลกมีสูง ราคาเลยสูงตาม

ถ้าเปรียบเบียร์ที่คุณหลงใหลเหมือนหญิงสาว ทั้งคู่มีอะไรที่คล้ายกัน

เราคงไม่ได้ชอบดูผู้หญิงแบบเดียว บางทีการได้รู้จักคาร์แร็กเตอร์ที่ต่างกันก็เป็นเรื่องสนุก ถึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ไปกับทุกเรื่อง เบียร์ก็เหมือนกัน ซึ่งดีกว่าอยู่แล้วถ้าจะรู้จักได้หลากหลาย 

มีโอกาสได้อ่านผลงานที่เกี่ยวข้องกับเบียร์บ้างไหม

น่าจะออกรวมเล่มปลายปีนี้ เป็นคอลัมน์ที่เขียนลงWriter ซึ่งถ้าบอกว่าคนที่ลุ่มหลงเบียร์มีมากกว่าเราตั้งเยอะ เพียงแต่เรามีโอกาสกว่าคนอื่น สามารถเขียนนำเสนอได้เป็นเสียงหนึ่ง ทั้งที่จริงๆ ข้อมูลทางประวัติศาสตร์ก็หาอ่านได้ แต่เราเชื่อมโยงทำให้เห็นถึงความแตกต่าง

คุณประณีตกับไลฟ์สไตล์ขนาดไหน 

ง่ายๆ ในหลายเรื่องที่ปล่อยผ่านได้ แต่จะเรื่องมากในสิ่งที่ตัวเองชอบ

เรียกอาชีพนักเขียนของคุณว่าเป็นศิลปินได้ไหม

เขียนหนังสือก็เป็นศิลปะนิ มันก็ต้องเป็นศิลปินสิ ใช่ไหม