เช้าวันที่ได้นั่งเหยียดขาอยู่บนเก้าอี้ไม้แสนคลาสสิกที่เหลืออยู่ไม่กี่โบกี้ของขบวนรถสายกรุงเทพฯ-กบินทร์บุรี เที่ยวเช้าตรู่ ที่เปิดภาพหลากหลายซึ่งซ่อนอยู่รายทางให้เห็น ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันน่ารื่นรมย์

ราวชั่วโมงครึ่ง รถไฟพาผ่านลาดกระบัง เข้าสู่สมุทรปราการ ผ่านทุ่งนาฝูงแพะของมุสลิมที่มีการอพยพมาตั้งรกรากกันมาแต่สมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์ และปล่อยให้สถานีอย่างคลองบางพระเป็นจุดหมายปลายทาง

ใช่แต่คลองประเวศบุรีรมย์อันเป็นคลองสายยุทธศาสตร์ ที่มีการขุดขึ้นมาแต่สมัยรัชกาลที่ 3 เพื่อเปิดเส้นทางอีกสายให้การเดินทางจากกรุงเทพฯ สามารถไปบรรจบกับแม่น้ำบางปะกง และมาขยายต่อเนื่องอีกคราวในสมัยรัชกาลที่ 5 แต่ทางรถไฟที่คู่ขนานกันมากับคลองเก่าแก่สายนี้ก็เต็มไปด้วยเรื่องราวไม่แตกต่าง

เส้นทางเดินรถไฟสายตะวันออกอันเต็มไปด้วยเสน่ห์นี้ ในระยะแรกสามารถเดินทางจากสถานีกรุงเทพฯ ถึงฉะเชิงเทรา โดยกรมพระกำแพงเพชรอัครโยธินทรงขยายเส้นทางเดินรถสายนี้ต่อจากฉะเชิงเทราไปถึงอรัญประเทศ ซึ่งเปิดทำการมาตั้งแต่ พ.ศ. 2462 และไปเสร็จสมบูรณ์สามารถเดินรถถึงอรัญประเทศได้ใน พ.ศ. 2469

ย้อนไปเมื่อก่อน ไม่เพียงทางรถสายโบราณที่เชื่อมคนคลองสวน แปดริ้ว หรือภาคตะวันออกเขากับเมืองกรุง แต่เรื่องราวในลำคลองสายหลักที่ตกทอดอยู่ตามสองฝั่งอย่างตลาดโบราณก็น่าใส่ใจไม่แตกต่าง

ตลาดคลองสวน ย่านคึกคักริมคลองประเวศม์ฯ ในอดีต ทุกวันนี้ท่ามกลางความคึกคักที่เต็มไปด้วยเรื่องราวของการอนุรักษ์ อยู่ร่วม และเปลี่ยนแปลง หลายสิ่งเดินไปอย่างน่ารื่นรมย์

ในวันธรรมดา ริมท่าน้ำเป็นที่เล่นของเด็กๆ ลูกหลานจีน สภากาแฟ วงหมากรุก ขณะที่ในห้องแถวไม้คร่ำกาลเวลาก็เต็มไปด้วยสินค้าและผู้เป็นเจ้าของที่เติบโตมาควบคู่กัน นั่งเอนหลังดูทีวีอย่างสบายอารมณ์ นานๆ จะมีลูกค้ามาซื้อของสักที