กุญแจสำคัญที่จะไขรหัสในทุกความสำเร็จคือความพยายาม ประโยคนี้สามารถพิสูจน์ได้จริงจากเรื่องราวของ ‘B - BOY SANTA’ หรือ ‘ซานต้า ธีระวัฒน์ ภูมิสวัสดิ์’ นักเต้น Breaking ผู้คร่ำหวอดบนเส้นทางนี้มาตลอด 11 ปี สั่งสมประสบการณ์มาแล้วหลายเวทีไม่ว่าจะเป็น TDSA / BOTY Thailand / Red Bull BC One และอีกมากมาย เรียกได้ว่าชายคนนี้คือนักสู้ผู้ไม่เคยหยุดที่จะจุดประกายความฝัน แถมยังเปี่ยมไปด้วยแพสชันจนใครต่อใครต่างก็สัมผัสได้ถึงใจรักในการเต้นของเขา

จุดเริ่มต้นของ B - BOY SANTA 

ผมเต้นมา 11 ปีแล้วครับ เริ่มเต้นช่วง ม.5 ตอนแรกคิดแค่ว่ามันเท่ดี แต่สักพักไปเห็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเต้นแล้วรู้สึกว่าอยากลองทำบ้าง ซึ่งจังหวะมันมาตอนอยู่สวนสาธารณะ ผมเห็นเขาซ้อมเต้นกันก็เลยเข้าไปถามเพื่อจะให้เขาสอน แรก ๆ ไปเล่น ๆ แต่หลัง ๆ ดันได้เต้นจริงจัง (หัวเราะ)

แมตช์แรกในความทรงจำ

แข่งครั้งแรกจะเป็นงานอินเตอร์เนชันแนลอยู่ที่ประเทศลาวครับ ตอนนั้นยังไม่ได้เต้นเก่งเท่าไหร่เลย แต่รุ่นพี่ในทีมพาเดินทางไปแข่ง แล้วเราก็ฟีลแบบใส่รองเท้าแตะ ใส่เสื้อเล่นเด็ก ๆ (หัวเราะ) ซึ่งลองแข่งครั้งแรกก็ไม่ได้อะไรกลับมานะ เหมือนไปเรียนรู้เอาประสบการณ์มากกว่า 

ตารางชีวิตที่ (แทบ) ไม่หยุดนิ่ง

ผมทำงานเช้าและเลิกงานประมาณ 5 โมงเย็น เผื่อเวลาเดินทางสักครึ่งชั่วโมง แล้วหลังจากนี้เป็นต้นไปคือเวลาซ้อมครับ ผมจะเริ่มซ้อมตั้งแต่ 6 โมงเย็นจนถึง 3 - 4 ทุ่มต่อวันโดยไม่หยุดเสาร์อาทิตย์ อาจจะหยุดแค่บางครั้งสัก 1 - 2 วันเพื่อพักร่างกายบ้าง เพราะไม่อย่างนั้นร่างจะแตกเอาได้

อุปสรรคทางกายของนักเต้น

ช่วงแรก ๆ เจ็บตัวบ้างเพราะว่าตอนนั้นกล้ามเนื้อมันยังไม่มี ซึ่งหลังจากที่เต้นแล้วเริ่มชินก็จะไม่ค่อยมีบาดแผล เจ็บหนักมากสุดแค่เขียวช้ำ แต่จะไปมีอีกทีคือตอนที่เราเตรียมแข่งครับ ผมเคยหักโหมกับการซ้อมมากเกินไป ยิ่งงานใหญ่  ๆ ที่จะแข่งมันทำให้มีไฟและซ้อมเยอะมาก วันหนึ่งซ้อม 3 - 4 ชั่วโมงหลังจากเลิกงาน บางทีเผลอ ๆ ถ้ามันยังเหลือเวลาหรือยังเหลือแรงก็อาจจะซ้อมมากกว่านั้นอีก แล้วพอหักโหมมากเกินไปมันเลยมีอาการปวดหลังขึ้นมาเพราะผมเต้นผิดท่าจนเส้นบิด คราวนี้ได้พักบ้างแหละ แต่ต้องเข้าโรงพยาบาลไปหาหมอ

ผมไม่ได้เป็นแค่ครั้งเดียว รอบไหนหนักมากมันใช้เวลาเป็นเดือนกว่าจะหาย เบาหน่อยก็ประมาณ 1 - 2 อาทิตย์ถึงเริ่มดีขึ้นเพราะหันมาบำบัดรักษาตัวเองบ้างแล้ว พอเรารู้ว่าเจ็บหนักเลยต้องเพลา ๆ ลงหน่อย พยายามให้ร่างกายหายก่อนค่อยไปซ้อมใหม่อีกทีครับ

ระยะทางไม่เคยขวางแพสชัน

ปัจจุบันผมอยู่จังหวัดหนองคาย ที่นี่ตอนนี้คนเต้น Breaking น้อยลงกว่าเมื่อก่อน เหลือไม่เยอะมากโดยจะมีแค่ผมเป็นหลัก เหมือนผมซ้อมคนเดียวเสียมากกว่านะ แต่ส่วนใหญ่ถ้ามีรุ่นพี่ เพื่อนต่างจังหวัด หรือเพื่อนชาวต่างชาติผ่าน ๆ มาเขาก็จะแวะมาแจมด้วยครับ เมื่อก่อนผมไม่ค่อยมีงบ การจะไปแข่งที่อื่นมันเลยลำบากเพราะต้องเดินทางหลายชั่วโมง ช่วงแรก ๆ ไปแข่งด้วยแพสชัน แต่หลัง ๆ มันก็ดีขึ้นพอเริ่มมีเงิน เริ่มทำงาน เริ่มเข้าที่เข้าทาง คราวนี้เราไปแข่งด้วยตัวเองได้สบาย ๆ แล้ว

‘ครูซานต้า’ ของเหล่าเด็ก ๆ

ปกติผมเป็นพนักงานประจำบริษัททั่วไป ส่วนครูสอนเต้นเป็นงานเสริมครับ รับสอนเด็กในจังหวัดและเดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อสอนด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียนของรุ่นพี่ที่รู้จักกันแล้วเขาให้ผมไปสอนตามสตูดิโอหรือตามบ้านบ้าง ซึ่งเด็กสุดจะอยู่ราว ๆ 8 - 12 ปีเพราะถ้าอายุต่ำกว่านั้นมากเกินไปเด็กจะยังไม่ค่อยแข็งแรง แล้วท่าเต้น Breaking พวกนี้มันต้องใช้ร่างกายเยอะมากนะครับ

เมื่อต้องพักจากการเต้น

จริง ๆ อยากนอน (หัวเราะ) แล้วก็ผมเป็นคนที่เวลาว่างจะชอบเล่นเกมนะ แค่บางทีเล่นมากไปมันไม่ได้รีแลกซ์เหมือนการออกไปสูดอากาศข้างนอกไง ดังนั้นถ้าไม่ได้เต้นจริง ๆ ก็อาจจะไปออกกำลังกายครับ รักษาดูแลร่างกายตัวเองเพราะเราเต้นอย่างเดียวจนแทบจะไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย อยากเที่ยวอยู่เหมือนกันแต่ว่าผมไม่ค่อยมีเวลา ส่วนมากเลยมีแต่เต้นนี่แหละครับ

เต้นต่อไปจนกว่าร่างกายจะไม่ไหว

ผมน่าจะเต้นไปจนกว่าตัวเองจะรู้สึกว่าเริ่มเต้นไม่ไหวแล้ว เพราะตอนนี้มันก็ไม่เชิงจำกัดว่าอายุ 40 ปี 50 ปีถึงต้องเลิกเต้นนะ อย่างในต่างประเทศเขามีคนที่อายุเยอะมาก ๆ แล้วแต่ยังเต้นได้และแข็งแรงอยู่ ผมเลยรู้สึกว่าบางทีถ้าเกิดมันเล่นท่าหนัก ๆ ไม่ได้แล้ว เราก็ยังสามารถเต้นท่าที่มันซอฟต์ลงได้เหมือนกันครับ

เป้าหมายใหญ่คือเวทีระดับโลก

มันเป็นความฝันของ B - Boy เลยว่าถ้ามีงานแข่งขันใหญ่ ๆ ขึ้นมาเราก็จะอยากไป ซึ่งตัวผมเองอยากไปแข่งงานระดับสากลที่ต่างประเทศ อยากไปเจอเวทีระดับโลก ผมอยากลองให้หมดเลย แล้วงาน Red Bull BC One Thailand 2025 มันคือปีที่ 2 ของผม ปีแรกไม่เข้ารอบ ปีนี้เลยตั้งเป้าไว้ว่าขอแค่ติด 16 คนสุดท้ายก็ดีมากแล้วเพราะมันคัดจาก 120 กว่าคน ซึ่งผมทำได้จริง ๆ ครับ

ไม่มีทางลัดสู่ชัยชนะนอกจากฝึกซ้อม

ฝึกฝน ซ้อมเยอะ ๆ และตั้งเป้าให้ตัวเอง เริ่มจากเอาแค่ 1 วันก่อนว่าเราจะซ้อมกี่ชั่วโมง เราจะฝึกฝนอะไรบ้าง ลิสต์มันไว้เลยครับ ถ้าหากไม่ทำแบบนี้เราก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรในวัน ๆ หนึ่ง เพราะยิ่งไปแข่งขันงานใหญ่ยิ่งต้องโฟกัสถึงเป้าหมายที่มันสูงขึ้น

ถ้าเราอยากเก่งก็แค่เพิ่มชั่วโมงบินให้กับมัน ซ้อมเยอะ ๆ และซ้อมให้ถูกทางด้วย ไม่ใช่ว่าอยากจะทำอะไรก็ทำแต่มันต้องมีการกำหนดว่าเราอยากซ้อมแบบไหนหรือเราชอบสไตล์ไหนแล้วค่อยฝึกฝนทางนั้น รวมถึงต้องมีการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอควบคู่กันไปด้วย ส่วนตัวผมเองชอบคำหนึ่งของรุ่นพี่ที่เคยบอกไว้ว่า ‘การซ้อมไม่เคยโกหกใคร’ ซึ่งมันจริงนะ เพราะยิ่งเราอยากเก่งก็ยิ่งต้องซ้อมให้เยอะมากขึ้นครับ