ในวันที่ฉันเห็นใครหลายคนเจ็บปวดกับความรัก ฉันมักนึกสงสัยว่า ‘มันเป็นเพราะความรัก หรือ เป็นเพราะตัวของเขาหรือเธอกันแน่’

จริงอยู่ที่ว่าเรื่องของความรู้สึกนั้นมันเป็นเรื่องที่แสนจะละเอียดอ่อน แต่มันคงไม่มีอะไรบนโลกนี้ที่เราไม่สามารถทำความเข้าใจได้ ขึ้นอยู่กับว่าในเรื่องราวนั้น ในเวลา ณ ขณะนั้นคุณปล่อยให้อะไรมีบทบาทมากกว่าสติปัญญา ... เราได้เห็นคู่รักที่มักทะเลาะกันแต่ก็ยังคบหากันเรื่อยมาจนถึงวันตกล่องปล่องชิ้นได้ครองชีวิตคู่อยู่ด้วยกันยืดยาว เราได้เห็นคนที่แอบรักใครบางคนเพียงข้างเดียว เพียงเพราะมันมีความสุขลึกๆ ที่ได้ปรารถนาเพียงคนเดียวอยู่ในใจ เราได้เห็นคนมากมายที่ได้ใช้ความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่นี้เป็นหนึ่งใน
แรงผลักดัน

แต่บางคนก็ได้นำมันมาใช้ในรูปแบบที่บิดเบี้ยวจนเกินไป ...

ในช่วงเวลานี้ของชีวิตสำหรับฉัน สิ่งที่ขับเคลื่อนให้ยังคงมีพลังในการเดินทางต่อไปมากที่สุดคงหนีไม่พ้นด้วยใจปรารถนาในการได้ทำสิ่งที่รัก หรือแวดล้อมด้วยคนที่รักก็เพียงพอ แต่แม้เส้นทางตามความคิดของตัวเองที่เคยว่ายิ่งใหญ่แค่ไหน เมื่อได้เผชิญโลกใบใหญ่ใบนี้กลับได้เห็นอีกหลากหลายวิถีของคนอื่นๆ อีกมากมาย

ครั้งหนึ่งฉันได้ทำความรู้จักกับผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งที่มีวีลแชร์เป็นยานพาหนะติดตัว เขาประสบอุบัติเหตุจนต้องสูญเสียอะไรบางอย่างไป ซึ่งนั่นแม้จะเป็นเรื่องที่เปลี่ยนชีวิตของเขาให้จมดิ่งลงเหวของความทุกข์ แต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่ง เมื่อเขาต้องใช้ชีวิตต่อ และเรารู้แล้วว่า ‘รัก’ ตัวเองมากพอ สองล้อที่พาเขาก้าวไปข้างหน้าจึงเป็นอีกหนึ่งสัญลักษณ์ที่นอกจากเขาจะไว้ผลักดันตัวเองแล้ว ยังเป็นสิ่งที่คอยกระตุ้นเตือนคนรอบข้างที่ได้สัมผัสในแต่ละก้าวที่เขาได้ฝากทิ้งไว้ในสังคม

และอีกหลายครั้งที่ฉันได้บังเอิญได้ฟังเรื่องราวที่บอกเล่าถึงเส้นทางที่หลายคนได้เลือกเดิน แม้ว่าก้าวแรกของเขาจะจรดบนถนนเส้นไหน แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งเส้นทางหลักที่เขาโหยหามักผุดขึ้นมาพร้อมเข็มทิศแห่งความรักที่เป็นตัวนำพาให้ชีวิตของพวกเขาพร้อมที่จะสุขและเศร้าไปกับมัน มันมีอานุภาพรุนแรงจนฉันสัมผัสได้ว่าไม่ว่าจะเหนื่อยยาก ลำบาก และต่อสู้แค่ไหน แต่พลังที่ยิ่งใหญ่ก็มักจะทำให้เกิดแรงฮึดขึ้นได้เมื่อสิ่งที่ทำนั้นมันมาจาก ‘การได้ทำในสิ่งที่รัก’

สิ่งที่คนเหล่านี้กำลังดำเนินไปไม่ใช่แค่ทำเพื่อให้ใครอิจฉาไม่ใช่แค่เม็ดเหงื่อกับรอยยิ้มบางๆ และแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความหมาย บางทีการที่เราเห็นใครบางคนก้มหน้าเอาต้นกล้าค่อยๆ บรรจงปักลงไปในผืนนา อาจไม่ใช่เพราะเขาไม่มีทางเลือกอื่น หรือเพราะความจนบังคับให้เขาต้องจมอยู่กับอาชีพสันหลังของชาติก็ได้ ใครจะรู้ว่าหลังที่งองุ้มอยู่ แต่ใบหน้าเขานั้นแสนจะเปี่ยมสุขที่ต้นกล้าน้อยๆ จากแรงที่ฟูมฟัก กำลังจะต่อยอดเป็นรวงข้าวสวยงามในวันข้างหน้า แน่นอนเราไม่มีวันเข้าใจในความรักของคนอื่น ต่อให้เราจะรู้จักกับความรักของเราเองมากแค่ไหนก็ตาม มันไม่สูตรสำเร็จ ไม่มีอะไรที่ตายตัว และไม่จำเป็นต้องนิยามให้ใคร ...

บางอย่างมันไม่มีคำนิยาม และ ไม่จำเป็นต้องมี

ฉันเชื่อว่าในความเป็นมนุษย์ เราย่อมมีสิ่งวิเศษที่เรียกว่าสมองที่ทำงานสัมพันธ์กับความรู้สึกต่างๆ และมันจะทำหน้าที่คัดกรองถึงสิ่งที่ควรจะเป็นไปได้ดีเมื่อเราได้ฝึกให้มันทำงานร่วมกันอยู่เสมอ นี่จึงเป็นสิ่งที่ฉันคาดการณ์ได้ว่า‘ความรัก’ นั้นจะไม่ถูกนำไปตีความอย่างผิดแผกและบิดเบี้ยวจนกลายเป็นเรื่องน่ากลัวก็ต่อเมื่อเรา ‘รู้แล้วว่าเราทุกข์ สุข เศร้าเหงา ... เพราะรัก เพราะเขา เพราะใคร หรือเพราะตัวเราเอง’