จากที่ได้พูดคุยกับ Sound Engineer ผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของศิลปินแถวหน้าของเมืองไทยมาแล้ว ครั้งนี้เราได้พูดคุยกับ ตั้ม - พรรษิษฐ์ วิชญคุปต์

เจ้าของเสียงพากย์กีฬาที่มีลีลาการพูดไม่เหมือนใคร นอกจากความรู้เรื่องกีฬา และเสียงหัวเราะจากมุขต่างๆ ที่เขาหยิบยื่นให้ เราว่าครั้งนี้เราได้อะไรที่มันมากกว่านั้น ...

รู้จักกับคุณอั้น - พงศศรันย์ได้อย่างไร

พี่อั้นเป็นเพื่อนของพี่สาว เป็นคนสอนเล่นดนตรี สอนทำเพลงสมัยเด็กๆ ก็รู้จักกันเพราะว่าเขามา กินเหล้าที่บ้าน เขาเป็นคนตลกดี ตอนนั้นอยากเล่นดนตรีแกก็สอน กีตาร์ตัวแรกที่เล่นก็ของพี่อั้น เอาของเขามาเล่น

พูดถึกพี่อั้นจะพูดถึงเรื่องอะไร

พูดถึงพี่อั้นหรอครับ “คนเราตัดสินที่ภายนอกไม่ได้”(หัวเราะ) เขาไม่น่าจะเป็นคนที่ทำเพลงแล้วขายเป็นล้านก็อปปี้ได้ ซึ่งเขาทำได้ไง โดยส่วนตัวเขาเป็นพี่ที่น่ารักมากๆ งานแต่งเขา เราก็ขึ้นไปเล่นดนตรีให้ คือเราสนิทกัน พี่อั้นน่ารักขออะไรก็ได้ เพียงแต่ไม่ค่อยได้เจอกัน 

จะบอกว่าเขาคือแรงบันดาลใจใช่ไหม

ใช่ครับ พี่อั้นเป็นทั้งแรงบันดาลใจและเป็นคนดับแรงบันดาลใจไปในตัว (หัวเราะ) ตอนนั้นก็ฝึกเล่นดนตรีจากเขา แต่พอเราเล่น พี่อั้นนั้นแหละชอบว่าเราว่าเล่นไม่ได้เรื่อง 

ย้อนกลับไปคุณเห็นภาพอะไรในความสัมพันธ์นี้

ไม่มีนะ ล้อเล่น (หัวเราะ) ตอนที่เขาวัยรุ่นแล้วเล่นเป็นแบคอัพให้แกรมมี่ เรายังเคยแซวเขาเลยว่า เล่นในมุมหลืบต้องแต่งหน้าด้วยหรอ แต่ก่อนพี่อั้นจะหน้าเหมือนดิษฐ์สไมล์บัฟฟาโลมือเบสโลโซ แต่ดิษฐ์เขาจะดูดีมีชาติตระกูลกว่านิดนึง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเรียนรุ่นเดียวกับพี่โอม บิ๊กแอสนะเหมือนรุ่นลุงมากกว่า (หัวเราะ) แต่เอาจริงๆ นะพี่อั้นน่ารักไม่เปลี่ยน ตอนเราเด็กๆ ขอความช่วยเหลือเขาก็จะคอยเทคแคร์ตลอด จนตอนนี้ขอความช่วยเหลือต้องการอะไรเขาก็จะคอยคอนเนคให้เราเสมอ

แล้วคุณมาเป็นนักพากย์ได้ยังไง

ตอนเด็กนี่เรียนไม่เก่งเลยนะ แต่อยากเรียนสถาปัตย์ เพราะชอบซูโม่ตู้ไง พอเอนฯ ก็ไม่ติด ก็มามองดูว่ามีอะไรที่เราทำแล้วน่าจะเบื่อมันน้อยที่สุด และอยู่กับมันได้นาน เราก็คิดได้ว่าตอนเด็กๆ ชอบแตะบอล ชอบพากย์บอล เราก็เออชอบผู้บรรยาย เราก็ดูคุณศุภพร มาพึ่งพงศ์ ทำให้เราชอบดูอเมริกันเกม เราดูด้วยความสนุกความเข้าใจ พี่ยอโย่ง เอกชัย นพจินดา ตอนนั้นก็ชอบ เลยเรียนภาษาอังกฤษให้ดี ไต่มาเรื่อยๆ ตั้งแต่เป็นนักข่าวกีฬาอยู่สามสี่ปี นักจัดรายรายวิทยุ แล้วก็มาเป็นนักพากย์ไปๆ มาๆ ทำมาได้จะ 10 ปีแล้ว

มีวิธีคิดอย่างไรไม่ให้เบื่องานและทำได้นาน

เราไม่ใช่เด็กที่มีต้นทุนสูงนัก ดังนั้นก็ต้องดูทุกอย่างว่าเราชอบอะไร อะไรที่ตอบโจทย์ ก็ถามตัวเองว่าเราทำอะไรได้นานที่สุดแล้วเบื่อมันช้าที่สุด ก็คิดว่าเป็นเรื่องพวกนี้ และมันก็เป็นแรงขับมาตั้งแต่เด็ก อย่างบางคนอินกับการอ่านหนังสือ หรือฟังเพลง แต่เราอินกับการอ่านการ์ตูน ก็เอาตัวการ์ตูนมาเตะบอล แล้วก็พากย์ไปว่าตัวโน้นเตะให้ตัวนั้นพากย์ไปเรื่อย เพื่อนๆ ก็ฟังกัน รู้สึกสนุกดีที่พูดแล้วมีคนหัวเราะ

พอได้ฟังคนอื่นพากย์บ้างมีรู้สึกขัดใจบ้างไหม

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตอบว่ามี แต่เดี๋ยวนี้จะตอบว่าไม่มี จริงๆ ในโลกนี้มันไม่มีอะไรขัดใจหรอก มันมีแต่เราชอบกับไม่ชอบ มันเป็นเรื่องของบุคคล แต่ถ้าจะขัดใจคงเรื่องของพวกที่ไม่เตรียมตัวมาพากย์ แต่ก็เฉยๆ เดี๋ยวนี้ทีวีมีตั้งหลายร้อยช่อง ไม่ชอบเราก็เปลี่ยนไปดูช่องอื่นจะไปด่ามันทำไม

รู้สึกว่า ‘นักพากย์’ เป็นอีกหนึ่งอาชีพที่คนรุ่นใหม่ให้ความสนใจไหม

มีเยอะ อย่างเวลาพี่ไปพูดปัจฉิมนิเทศฯ ให้เด็กมัธยม - เด็กมหาวิทยาลัยเขาก็สนใจนะ และเราโชคดีมีรุ่นพี่ในวงการที่น่ารักมากทำให้เรารู้สึกว่าอาชีพนี้มันมีค่า เขาช่วยกรุยทางว่าเราไม่จำเป็นต้องอยู่เบื้องหลังอย่างเดียวนะ ไม่จำเป็นต้องไปศัลยกรรมมา เพื่อให้หน้าตาดีแล้วถึงจะออกทีวีได้ แต่เราสามารถออกทีวีได้ด้วยความสามารถของเรามันเป็นอาชีพที่มีรายได้ มีคนนับหน้าถือตา 

สิ่งสำคัญของอาชีพนี้คืออะไร

ต้องพูดภาษาไทยให้ชัด โดยส่วนตัวนะ ถ้าพูด ส.เสือไม่ได้ พูด ร.เรือ ล.ลิงไม่ได้ ถ้าไม่เข้าใจว่าทำไมต้องกระดกลิ้นหรือไม่ต้องกระดกลิ้น ก็ไม่ควรมาทำอาชีพนี้อาชีพนี้พูดมากไปก็ไม่ได้ พูดน้อยไปก็ไม่ดี ก็ต้องหาจุดพอดีให้เจอ

แล้วเคยมีคนวิจารณ์ไหม            

โอ้ย! เพียบ เราเป็นคนดังของเว็บบอร์ด (หัวเราะ) พอเข้าไปอ่านก็สนุกดี ก็เฉยๆ นะ ไม่ได้เอามาทำให้เสียความรู้สึก แต่หลังๆ มาชอบอ่านที่มีคนด่า เพราะเราก็จะได้รู้ บางคนโดนวิจารณ์แล้วเสียความรู้สึก เราก็คิดว่าทำไมต้องเครียดด้วย เพราะมันเป็นใครก็ไม่รู้มาวิจารณ์เรา คนเรามันให้ความสำคัญไม่เหมือนกัน 

พากย์กีฬาชนิดไหนสนุกที่สุด

สนุกหมดนะ ดีใจที่เขาให้เราพากย์ เพราะเหมือนกับว่าอาชีพนี้มันได้ทำในสิ่งที่มันสนุกอยู่แล้ว ให้มันสนุกขึ้นเหมือนเราพาไปเจอผู้หญิงคนนึงสวยมากเลย แล้วเราก็ชี้ให้คนดูว่าสวยยังไง แค่นี้เอง 

อย่างฟุตบอลมีครั้งไหนที่พากย์ไปเจ็บปวดไปบ้าง

ก็มีนะ อย่างทีมที่พี่คิดว่าเขาเป็นตัวแทนของเราอย่าง ‘ทีมชาติไทย’ แต่ไม่ใช่ชุดนี้นะ เพิ่งจะเห็นว่าเข้าท่าก็ชุดเอเชี่ยนเกมส์นี่แหละ อย่างไปดูบอลไทยเล่นพอโดนยิงไปสักสองลูก ก็หยุดวิ่งกัน แล้วก็เตะทีมตรงข้ามแบบดื้อๆ แล้วจะรับไม่ได้เลยนะกับนักกีฬาที่แอคๆ ถ้าคุณเล่นกีฬาแล้วยังถอดใจ อะไรบนโลกจะสอนให้คุณอดทนได้ อยู่ๆ ทิ้งมันกลางเกม แล้วเพื่อนพี่น้องในสนามจะทำยังไง ไอ้เหตุการณ์อะไรแบบนี้ มันทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด 

จากเอเชี่ยนเกมส์ที่ผ่านมามองเห็นอะไรบ้าง

ศักยภาพของนักกีฬาดีขึ้นนะ แต่ก็ได้ผลตามการลงทุน มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ สมัยเราเด็กๆ เทอมนึงมีสามสี่เดือน เทอมๆ หนึ่ง เราตั้งใจเรียนได้ถึง 10 วันไหม แล้วจะขาดหวังเอาอะไรเอาเกรด 3 กว่าหรอ มันก็เป็นแบบนี้แหละ บางคนก่อนไปทำงานยังกินเหล้าอยู่เลย บางคนอยากให้เพื่อนร่วมงานรัก ตัวเองยังรอเสียบตำแหน่งเพื่อนอยู่เลย ไทยได้มากี่เหรียญก็ดูการลงทุน อย่าไปอ้างเลยว่าเขารังแกเรา มันก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก

มองอนาคตตัวเองไว้ยังไงบ้างในสายอาชีพนี้

อยากจะสนุกแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่ก็คิดอยากเปิดสถาบันสอน อยากจะแนะนำให้คนที่เขาอยากเป็นว่าเขาควรทำอะไรบ้าง แต่บุคลิกคงไม่อำนวย (หัวเราะ)