ถ้าเอ่ยคำว่า สนามหลังบ้าน / สนามหน้าบ้าน ในแวดวงนักกอล์ฟจะต้องเข้าใจทันทีว่า หมายถึงสนามที่แต่ละท่านเล่นอยู่เป็นประจำ อาจจะเป็นสมาชิกหรือไม่ก็ได้ ฝรั่งเรียกว่า Home Course แบบว่า ‘บ้านใคร บ้านมัน’

ญาติสนิท มิตรสหายนักกอล์ฟใดมาเยี่ยมเยือนสนามหลังบ้านของแต่ละคน โอกาสจะควักกระเป๋าเสียเดิมพันยากมาก เรียกได้ว่า เจ้าของบ้านอ้าปากรองับเหยื่อ

อย่างเดียว แต่ก็มีนานๆ ครั้งที่เจ้าบ้านจ่ายรอบวง เพราะเกิดวิปริตผิดอาเพศวงหายไปเฉยๆ เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ยิ่งถ้าผู้มาเยือนเกิดช่วงแรกเทวดารักษา นำโลด แต่ผีมาเข้าภายหลังถูกเจ้าบ้านกินหาง มีให้เห็นอยู่เป็นประจำ โดยเฉพาะวิธีเล่นพนันขันต่อ ประเภทถูก Up แล้วเปิด Match ต่อไปเรื่อยๆ ที่เรียกกันว่า 4-2-0 ชนะหลุมสุดท้าย Match แรกและ 2 ปลดไปกินหาง Match สุดท้ายแค่ Point เดียว แบบนี้เจ้าบ้านมีความสุขที่สุด

ในความทรงจำของผมกับพี่หมวก-สักรินทร์ ปุญญฤทธิ์ Elvis เมืองไทยยุคต้นๆ ถูกผมกินหางที่ Rose Garden แต่ไปกินหางผมที่กรุงเทพกรีฑา นึกถึงลูกที่ Ship ลงหลุมแล้วชนะในหลุม 18 ต้องถวายเบียร์ 1 ลัง ให้พ่อปู่ (ศาลเจ้าในสนาม) ทำเอาพี่หมวกบ่นกระปอดกระแปดว่า “คุณเล่นไสยศาสตร์นี่หว่า” แต่พอไปเจอพี่หมวก Ship ลงหลุมสุดท้ายกรุงเทพกรีฑา ผมก็โวยวายลั่น “เป็นอันว่าเจ๊ากันไปนะพี่หมวก”

เสน่ห์ของสนามหลังบ้าน คือ ความรู้ ประสบการณ์ของนักกอล์ฟ ระยะ อุปสรรค ต้นหมากรากไม้ Bunker หรือ Green จะเร็ว ช้า ลาด เอียงอย่างไร? นักกอล์ฟเจ้าบ้านจะรู้หมด ขนาดถึงหลุมไหนมีนก หนู งูเงี้ยว มังกรทอง ต้องทักกันเกรียวกราว เพราะคุ้นเคย

ผมเห็นกับตาที่สนามราชพฤกษ์ Home Course เพื่อนเศรษฐีของผม ตรงซุ้มหลุม 13-14 มีสระเลี้ยงปลา นักกอล์ฟซื้ออาหารเลี้ยงปลาได้ เศรษฐีใจดีผู้นี้นอกจากจะสั่งอาหารอย่างดีบน Club House แจก Caddies ทุกคนแล้ว ทุกครั้งต้องให้อาหารปลา เราเดินลงจาก Green Par 3 ส่งเสียงคุยโหวกเหวก พอใกล้ซุ้มหมู่ปลาได้ยินเสียงเพื่อนผมก็จะกระโดดโผงผางรอรับยินดีล่วงหน้าที่จะได้อาหาร เป็นที่รู้เห็นของทุกคนไม่ว่า Caddies และคนขายของในซุ้ม

ล่าสุดผมกลับไปเยี่ยมสนามหลังบ้าน Rose GardenGolf Club หรือสนามสามพราน จุดเริ่มต้นที่ผมหัดกอล์ฟ ภายหลังจากถูกน้ำท่วมใหญ่ปี 2554 ปิดปรับปรุง จำหน่ายจ่ายโอนเปลี่ยนมือจากตระกูลยุวบูรณ์ไปเป็นของเฮียทองไทร เจ้าของบริษัท เมโทรเมชีนเนอรี่ จำกัด

สนามสามพรานยุคใหม่ ไม่มีเค้าลางเดิมเหลือให้เห็นLay Out ใหม่หมด ต้นหมากรากไม้ที่ปลูกตั้งแต่เมื่อผมเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจปี 1 ห้าสิบปีที่แล้วถูกตัดทิ้งไม่เหลือหลอ เสน่ห์ของสนามที่ถูกออกแบบโดยคุณวิสุทธิ์ จุณณานนท์ สถาปนิกจุฬาผู้เป็นแชมป์คิงส์คัพหัวหิน 2 ปีซ้อนเมื่อจัดแข่งกอล์ฟ Thailand Open และ Payne Stewart เป็นแชมป์ ไม่มีร่องรอยให้เห็นอีกต่อไป

ผมยอมรับสภาพความเปลี่ยนแปลง แต่บอกตรงๆ ว่าใจหาย คิดถึงสนามเก่าที่มีความขลังและจิตวิญญาณของความเป็นธรรมชาติดั้งเดิม ทำให้ผมตีกอล์ฟสนามใหม่ด้วยจิตแตก สกอร์ก็เลยแตกไปด้วย

สนามเก่าผมเคยตี Under แต่สนามใหม่ผมตีกี่ Over กรุณาอย่าถาม ผมอาย!

คงต้องแก้ตัวอีกหลายรอบครับ ถึงจะยอมรับความเป็นอนิจจัง