สปป.ลาว หรือชื่อเต็มๆ ที่เป็นทางการคือ ‘สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว’ นั้นมีชายแดนติดกับไทยเราเกือบๆ 1,800 กิโลเมตร แต่กลับให้ความสำคัญกับไทยน้อยกว่าอีก 4 ประเทศที่เหลือ ที่มีชายแดนติดกัน คือสปป.ลาวเขาให้ความสำคัญกับประเทศเพื่อนบ้านตามลำดับนี้นะครับคือ เวียดนาม จีน พม่า เขมร และไทยเป็นอันดับท้ายสุด

น่าประหลาดใจใช่ไหมครับ สองประเทศที่มีชายแดนติดกันยาวเหยียด พูดจากันก็เข้าใจแบบไม่ต้องใช้ล่าม แถมอาหารการกินและวัฒนธรรม ก็ยังคล้ายคลึงกันมากๆ แต่ในสายตารัฐบาล สปป.ลาว กลับให้ความสำคัญกับไทยน้อยที่สุด

เรื่องนี้สรุปสั้นๆ ง่ายๆ “ไทยเราทำตัวเราเองครับ” เพราะผมได้พูดคุยกับนักธุรกิจทั้งลาวและไทยที่มาทำมาค้าขาย ใน สปป.ลาว ก็เลยได้รู้ถึงความกังวลลึกๆ ในใจของคนลาวว่า เขากังวลว่าคนไทย เวลามาค้าขายกับสปป.ลาว ก็มักจะมาเอาเปรียบเขา และคนลาวเขาก็ยังไม่ชอบที่คนไทย มักจะคอยดูถูกและล้อเลียนเขาอยู่เรื่อยๆ

ผมว่าไม่แปลกนะครับ ที่คนลาวจะกังวลใจและรู้สึกเช่นนั้น เพราะจริงๆ แล้วในอดีตที่ผ่านมา นักธุรกิจไทยหลายคนก็ได้เอาเปรียบเขาจริง แถมคนไทยอีกจำนวนมากก็ล้อเลียนเขาจริงๆ ด้วย ซึ่งผมคิดว่า มันอาจจะเริ่มตั้งแต่การปลูกฝังแบบผิดๆ ในสมัยเรายังเรียนหนังสือจนมาถึงชีวิตประจำวัน ที่เราได้ดูคณะตลกทั้งหลาย ชอบเอาตลกภาษาอีสานปนภาษาลาวมาใช้ จนฝังเข้าไปในหัวของคนไทยส่วนมากว่า สปป.ลาวและคนลาวด้อยกว่าคนไทย ภาษาลาวก็เลยกลายเป็นภาษาที่ตลกในความคิดของคนไทย

เพื่อนนักธุรกิจคนลาวบ่นกับผมตรงๆ ว่า คนไทยไปเอาศัพท์บ้าๆ บอๆ มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วก็มาสร้างจินตนาการว่าเป็นภาษาลาว คนลาวพูดกันแบบนี้ เอามาล้อกันเป็นวรรคเป็นเวร พวกเขาโกรธนะครับ เช่น “แอร์โฮสเตส” ก็บอกว่าภาษาลาวเรียก “นางบำเรอกำปั่นเหาะ” หรืออย่าง “รถไฟ” ก็บอกว่าภาษาลาวเรียก “ห้องแถวไหล” เขาบอกว่าคนลาวเขาไม่เคยพูดกันแบบนั้น แล้วทำไมคนไทยถึงได้เอามาล้อ!! หรือครั้งหนึ่งที่คนไทยทำหนังล้อเลียนทีมฟุตบอลของลาว ว่าจะไปบอลโลก ผู้ใหญ่ของ สปป.ลาวถึงกับถามผู้ใหญ่ฝ่ายไทยว่า “คุณคิดว่าคนลาวโง่นักหรือ?” ถ้าเป็นผมยืนอยู่ตรงนั้นนี่ สงสัยว่าต้องมีฆ่าตัวตาย เพราะอายเขาแน่ๆ น่าเศร้าใจมากนะครับ เพราะแทนที่ไทยกับ สปป.ลาวซึ่งเป็นประเทศเพื่อนบ้านที่ควรจะรัก และผูกพันกันที่สุด แต่คนทั้งสองชาตินี้รักกันน้อยกว่าที่ควรจะเป็น ลองไปถามเด็กไทยที่เรียนหนังสือในระบบการเรียนการสอนแบบไทยๆ จนจบปริญญาตรีและไม่เคยไปเที่ยว หรือสัมผัสประเทศเพื่อนบ้านของเราดูสิครับ ว่าพวกเขารู้สึกอย่างไรกับเพื่อนบ้านเรา ผมว่าแทบจะร้อยทั้งร้อย ไม่ค่อยจะรักเพื่อนบ้าน เผลอๆ ยังออกแนวเหยียดๆ และดูแคลนเพื่อนบ้านด้วยซ้ำไป

ถึงเวลาแล้วครับ ที่คนไทยเราต้องเปลี่ยนวิธีคิดเกี่ยวกับ สปป.ลาวและคนลาวใหม่ทั้งหมด เริ่มกันตั้งแต่หลักสูตร การเรียนการสอนประวัติศาสตร์ จะต้องเปลี่ยนใหม่ให้หมด หลักสูตรใหม่นั้น เมื่อเรียนจบแล้ว ควรจะทำให้นักเรียนไทยนอกจากจะมีความรู้เรื่องประวัติศาสตร์อย่างรอบด้านแล้ว ก็ควรจะรักและเข้าใจเพื่อนบ้านทุกประเทศ คุณครูที่สอนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ ต้องถูกพาไปเรียนรู้ประวัติศาสตร์จากมุมของเพื่อนบ้าน และควรเรียนรู้ขนบธรรมเนียมประเพณีและวัฒนธรรม รวมถึงวิธีคิดของเพื่อนบ้านทุกประเทศโดยเฉพาะคนลาว เพื่อจะได้กลับมาถ่ายทอดอย่างถูกต้องและลึกซึ้ง

คณะตลกทั้งหลาย ก็ควรจะถูกพามาศึกษาวิถีชีวิต และวิธีคิดของคนลาว จะได้รู้ว่าความสนุกของพวกเรานั้น มันอยู่บนความรู้สึกเสียใจและน้อยใจของเพื่อนบ้านเรา ผมไปสัมผัสมาแล้ว และผมมั่นใจว่าถ้าคนไทยเราได้รู้จักและได้สัมผัสกับคนลาวแบบลึกๆ แล้วคนไทยทุกคนต้องรักคนลาว และจะไม่อยากจะเอาเปรียบ หรือล้อเลียนเขา ที่ สปป.ลาว นั้นคนลาวส่วนมากชอบดูทีวีเมืองไทยนะครับ ดูหมดตั้งแต่ข่าวสารการเมืองจนถึงละคร เพราะฉะนั้นคนลาวเขาจึงรู้จักคนไทย และเหตุการณ์บ้านเมืองของไทยเราดีมากๆ ในขณะที่คนไทยเราไม่ค่อยรู้เรื่อง สปป.ลาวและคนลาวเลย คือเป็นเพื่อนบ้านกันแบบ “เขารู้เราแต่เราไม่รู้เขา” ล่าสุดที่ผมไป สปป.ลาวมา พอเจ้าของร้านลาบเจ้าอร่อยรู้ว่าผมเป็นคนไทยเท่านั้นเอง ถึงกับมาขอนั่งคุยการเมืองไทยแบบเจาะลึกกับผมชนิดไม่ลุกไปบริการลูกค้าโต๊ะอื่นเลยทีเดียว รู้จักหมดเลยครับ สุเทพ ทักษิณ ยิ่งลักษณ์ ฯลฯ
ถ้าผมจะบอกว่า สปป.ลาวเขากำลังพัฒนาประเทศอย่างมีระบบ และมียุทธศาสตร์กว่าไทย หลายท่านอาจจะยังไม่เชื่อ อย่างนั้นเราลองมาทำความรู้จัก สปป.ลาวกันสักหน่อย

แม้ สปป.ลาวจะเริ่มมีแผนฯ ช้ากว่าไทย แต่นาทีนี้เป้าหมายเขาชัดและทำได้เข้าเป้าเสียด้วย

ก่อนนะครับ วันนี้ สปป.ลาวมีประชากรราวๆ 6 ล้านคน และมีรายได้เฉลี่ยคนละประมาณ 46,300 บาทต่อปี ต่ำกว่าคนเวียดนาม ที่มีรายได้ปีละ 48,900 บาท แต่ยังสูงกว่าคนกัมพูชา ที่มีรายได้ต่อปีคนละ 29,900 บาท และคนพม่าที่มีรายได้ต่อปี คนละ 26,720  บาท สปป.ลาวตั้งเป้าที่จะต้องพัฒนาประเทศ ให้หลุดพ้นจากการเป็นประเทศที่พัฒนาน้อยที่สุดภายในปี พ.ศ. 2563 ซึ่งการจะหลุดพ้นได้นั้น มีสามเรื่องใหญ่ๆ ที่จะต้องทำให้ได้คือ หนึ่ง ต้องแก้ไขความอ่อนแอทางด้านทรัพยากรมนุษย์ สอง ต้องแก้ไขความอ่อนแอทางเศรษฐกิจ และ สาม ต้องทำให้รายได้เฉลี่ยสามปีของคนลาว มากกว่า 1,086 ดอลล่าร์สหรัฐ หรือ 35,838 บาท (คำนวณที่ 33 บาทต่อ 1 ดอลล่าร์ฯ) ถ้าวัดเฉพาะรายได้เฉลี่ยของคนลาว วันนี้ต้องถือว่า สูงเกินค่าเฉลี่ยไปแล้วครับ เพราะในช่วงปีพ.ศ. 2553 - 2556 รายได้เฉลี่ยของคนลาวอยู่ที่ 41,877 บาท เกินเป้าไปแล้ว จึงเหลือเพียงเรื่องที่หนึ่งและสอง ซึ่งจะต้องแก้ไขให้ได้ครับ

ที่ สปป.ลาวเขาก็มีแผนพัฒนาเศรษฐกิจ และสังคมแห่งชาติ แต่ละฉบับมีระยะเวลา 5 ปี เหมือนเมืองไทยเราครับ ตอนนี้อยู่ระหว่างการใช้แผนฯ ฉบับที่ 7 (2554 - 2558) ซึ่งในแผนฉบับนี้ เขาให้ความสำคัญกับการลงทุนและการพัฒนาอุตสาหกรรมให้ทันสมัย และตั้งเป้าให้เศรษฐกิจขยายตัวปีละ 8 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งจะทำให้คนลาวมีรายได้คนละ 1,700 ดอลล่าร์สหรัฐหรือราวๆ 56,100 บาทเมื่อถึงปี 2558 เพื่อให้บรรลุเป้าดังกล่าว เขาวางแผนจะลงทุนประมาณ 508,000 ล้านบาท โดยเงินเกือบ 80 เปอร์เซ็นต์จะมาจากเงินช่วยเหลือของต่างประเทศ และการลงทุนจากต่างประเทศ ส่วนที่เหลือ สปป.ลาวจะใช้เงินงบประมาณและการกู้ธนาคารอย่างละเท่าๆ กันคือ 10 เปอร์เซ็นต์ พูดง่ายๆ คือ รัฐบาล สปป.ลาวกำลังเน้นการใช้เงินต่างชาติมาพัฒนาประเทศนั่นเอง

ในแผนฯ ฉบับที่ 7 นี้ สปป.ลาวเขาตั้งเป้าไว้ว่า ภาคเกษตรกรรมจะเติบโตปีละ 3.2 เปอร์เซ็นต์และสร้างงานได้ 210,000 ตำแหน่ง ภาคอุตสาหกรรมจะเติบโตปีละ 15 เปอร์เซ็นต์ และสร้างงานได้ 14,000 ตำแหน่งและภาคบริการจะเติบโตปีละ 6.5 เปอร์เซ็นต์และสร้างงานได้ 53,000 ตำแหน่ง และเมื่อสิ้นสุดแผนฯ 7 โครงสร้าง GDP ของเขาจะมีสัดส่วนดังนี้ ภาคอุตสาหกรรม 39 เปอร์เซ็นต์ ภาคบริการ 38 เปอร์เซ็นต์และภาคเกษตรกรรม 23 เปอร์เซ็นต์ แม้ว่าต้องการจะเปลี่ยนประเทศ ให้เป็นประเทศอุตสาหกรรมและทันสมัย แต่เขาก็ยังเน้นให้การพัฒนานี้เป็นการพัฒนาที่ยั่งยืน โดยตั้งเป้าจะให้มีการพัฒนาทางสังคม และวัฒนธรรมให้ควบคู่ไปกับการพัฒนาเศรษฐกิจ และสิ่งแวดล้อมจะต้องได้รับการดูแลรักษาอย่างดี

ที่น่า Amazing ก็คือแม้ สปป.ลาวจะเริ่มมีแผนฯ ช้ากว่าไทย แต่นาทีนี้เป้าหมายเขาชัดและทำได้เข้าเป้าเสียด้วย ส่วนไทยเรายังคลำเป้ากันอยู่เลยครับ