‘รอจนพรจะมา’ กันมาเนิ่นนานท่ามกลางกระแสวิจารณ์ที่หลากหลาย ในที่สุดก็ถึงเวลาของภาพยนตร์ไลฟ์แอ็กชันแห่งปี “Disney’s Snow White สโนว์ไวท์” ซึ่งภาพรวมที่ออกมาก็สนุกใช้ได้ครับ เป็นความบันเทิงที่อยู่ในกรอบในมาตรฐานไลฟ์แอ็กชันจากดีสนีย์ มีทั้งจุดที่ดีและดร็อปปะปนกันไป

อันดับแรกที่ต้องชื่นชมคือ Snow White เวอร์ชั้นนี้เป็นการดัดแปลงที่ค่อนข้างให้ความเคารพและบูชาครูอยู่พอสมควร ยิ่งถ้าคุณทำการบ้านด้วยการดูแอนิเมชันมาก่อน คงรู้สึกตื่นเต้นและแอบฟินอยู่ไม่น้อยกับการนั่งเทียบเคียงกันว่าสิ่งนั้นสิ่งนี้มีและเหมือนต่างกันอย่างไร

อันดับต่อมาคือความเป็นมิวสิคัลเป็นเต็มสูบด้วยเพลงประกอบที่ไพเราะ ชนิดที่ว่าพูดสลับร้องเพื่อสนทนาได้แบบกำลังดี และเพลงใหม่ ‘Waiting On A Wish’ ที่ติดหูตั้งแต่ตัวอย่าง ‘เรเชล เซกเลอร์ ’ ในบทสโนว์ไวท์สามารถขับขานออกมาได้อย่างทรงพลัง ซึ่งความสามารถทั้งการแสดงและร้องเพลงถือเป็นส่วนสำคัญที่แบกหนังทั้งเรื่องไปโดยปริยาย

และส่วนที่ชื่นชอบที่สุดของเวอร์ชั่นนี้คือการเพิ่มมิติให้กับตัวละครต่าง ๆ ความงามของสโนว์ไวท์ข้ามผ่านรูปโฉมที่น่ามองสู่ตัวแทนของความหวัง ความโอบอ้อมอารีในสังคมที่ผู้คนอยู่อย่างสิ้นหวัง ราชินีชั่วร้ายกลายเป็นตัวแทนของผู้ที่ยึดติดอยู่กับ Beauty Standard จนมัวเมาหลงผิด รวมถึงการดัดแปลงตัวละครเจ้าชายให้กลายเป็นโจรป่าที่มีส่วนช่วยขับเคลื่อนเรื่องราวให้เข้มข้นเพิ่มมากขึ้น

สำหรับซีจีภายในเรื่อง ส่วนตัวมองว่าการมาเวย์เหนือจริงด้วยการสร้างวิชวลต่าง ๆ ให้ออกมาดูแฟนตาซีมาก ๆ ก็ดีงามไปอีกแบบ แต่มันก็เปรียบเสมือนดาบสองคมที่อาจทำให้บางซีนบางโมเมนต์ดูมีสิ่งขัดตาอยู่ไม่น้อย เช่นเดียวกับการเลือกไปเวย์มิวสิคัลเป็นเต็มขั้น

นอกจากนี้ การเดินหมากด้วยการเล่าเรื่องที่ไม่ได้ซับซ้อนมากมาย แม้สอดแทรกเนื้อหาการเมืองเข้มข้นเพิ่มเข้ามาจากต้นฉบับ แต่ด้วยวิธีการเล่าที่พร้อมเสิร์ฟความบันเทิงให้กับทุกเพศทุกวัย ความเข้มข้นทางเนื้อหาที่ควรจะได้จึงเอนเอียงไปทางเบาหวิวปลิวตามลมจนแอบน่าเสียดาย กลายเป็นงานที่ดูจบแล้วรู้สึกว่า ‘ก็โอเคนะ’ แม้เป็นงานที่ไม่ได้ดร็อปไปจากมาตรฐานไลฟ์แอ็กชันของดีสนีย์ แต่องค์ประกอบทั้งหมดที่หนังมีมันสามารถกลายเป็นงานที่ดีได้มากกว่านี้อีกนะ จนส่วนตัวแอบรู้สึกเสียดายเลยครับ